Archieven van november 2008

Vandaag hadden we Els & Mike op bezoek.
En dat is altijd fijn. Het is goed voor Yvonne om door haar 'beer' in de armen te worden gesloten. De afstand naar Engeland is toch wel groot. Els zei het nog toen ze weer weg gingen, het is net te ver om te zeggen: Tot volgende week.
We hebben weer lekker bij gepraat. We hebben de foto's van hun vakantie gezien en ze hebben ons met hun volgende bestemming weer aardig de ogen uit gestoken; volgend jaar gaan ze in China naar een zonsverduistering kijken.
Het is goed te zien dat ook zij zo intens van het leven genieten, nu Mike weer goed hersteld is.
Enuh Mike, in China eten ze al smakkend, hoestend en boerend, dus dat zal niet veel oefening kosten om je aan te passen.
Als Els en Mike hier zijn, eten we vissoep. Meestal maakt Yvonne die soep, maar omdat het wat te lang werk is, heeft ze gisteren zittend in een stoel mij de instructies gegeven. En dat ging vandaag door tot het op commando: soep opwarmen, oven aan zetten en stokbrood natmaken en oppiepen. Ook ontkwam ik niet aan het maken van rouille, die eerst goedgekeurd moest worden voor hij op tafel kwam en het pellen van de reuzengarnalen die in de soep zaten.
Maar, het was een goeie dag met goeie mensen.

Soms gebeuren er dingen die je niet verwacht.

Ik heb van de week in het kader van mijn cursus portretfotografie een foto moeten maken in de stijl van de foto's van Anton Corbijn. Ik vind zelf de foto die hij van Miles Davis maakte erg indrukwekkend en heb deze foto als inspiratie gebruikt om een foto van Yvonne te maken.
De foto is naar onze mening erg geslaagd, maar het is geen foto die ik op het internet zal plaatsen. Hij is daarvoor wel wat te heftig.
Ik heb die foto vandaag aan Marian laten zien. Ik had wel de aanleiding uitgelegd, maar toch was die foto zo indrukwekkend dat zij onmiddellijk vol schoot. Dat was natuurlijk niet de bedoeling, maar ook een compliment voor de foto, die kennelijk zo'n reactie kan losmaken.
Nogmaals, de foto is te heftig om zo maar op het internet te zetten. Onze vrienden krijgen hem hier wel te zien.

De laatste tijd is weer een typisch Nederlands tolerantie probleem aan de orde. Wij zijn daar erg sterkt in, dingen die niet mogen moeten wel kunnen, maar net niet helemaal.
Wij mogen niet meer roken in een caf�, zijn het daar over eens, maar doen het toch. En er wordt ook niet hard tegen op getreden, we zeggen het wel, maar doen het niet.
We kennen ook het fenomeen van de coffeeshops, waar geen koffie wordt verkocht. We gedogen die wiettenten, niet overal, maar wel op veel plekken.
Wiet kopen mag dus, maar in kleine hoeveelheden en voor eigen gebruik.
Die koffieboeren, die de wiet dus mogen verkopen, mogen het niet kopen. Want dat zijn grote hoeveelheden niet voor eigen gebruik. Dus moet die wiet, die wel verkocht mag worden, illegaal worden ingekocht. Leg dat maar eens uit aan een Amerikaanse politieagent.
Alle pogingen om ook die achterdeurleveringen in de tang te krijgen, door op gecontroleerde wijze legaal wiet de kweken en verhandelen via koffieboeren, worden afgedaan als: maar dat kan toch niet, wietteelt is illegaal.
Snap je het nog?
Ik niet.

GOED.
We wilden inderdaad die uitslag weten, ook al zou die uitslag niet veel uitmaken. Het verhaal van gisteren was natuurlijk vooral een verhaal van het verstand.
Het hart dacht daar anders over, zeker toen we vandaag hoorden dat uit het onderzoek geen erge dingen waren gebleken, het is 'gewoon' een infectie.
We hebben daar toch een potje om zitten janken, het hart telt harder mee dan het verstand.

Soms staan we voor lastige keuzes.
Yvonne heeft, zoals ik al eerder meldde, een potje ontlasting ingeleverd voor onderzoek. Dit onderzoek kan opleveren dat zij last heeft van een infectie die veroorzaker is van het feit dat ze veelvuldig last heeft van diaree. De huisarts heeft - eerlijk als hij is - ook niet uitgesloten dat het komt omdat er nieuwe uitzaaiingen zijn ontstaan, of dat de bestaande uitzaaiingen actiever worden.
Vanavond hebben we hier weer uitgebreid over zitten praten, het is iets waar je meer van wilt weten. Het achterlijke dilemma is echter, dat, of we nu wel of niet weten wat de veroorzaker is, we verder weinig met die kennis doen. Yvonne heeft immers het besluit genomen (en we zijn er nog steeds van overtuigd dat dat een verstandig besluit is) om zich niet te laten behandelen, en om niet meer het ziekenhuis circus voor onderzoeken in te gaan. Dus wat doen we met de eventuele wetenschap dat uitzaaiingen actiever zijn of zijn uitgebreid? Feitelijk niks. Het zal het genomen niet behandelen besluit niet veranderen. We zullen nog steeds bij de dag leven en niet weten of het einde snel of niet snel komt; gelukkig maar, wat dat is iets wat je toch niet wilt weten.
Het hoort nu in ons leven, dat we met een grote mate van onzekerheid over de nabije toekomst ons leven moeten leiden. Tot nu toe gaat ons dat in het algemeen goed af, we helpen elkaar bij twijfels en steunen elkaar bij angsten. En tussendoor genieten we zo veel als dat dat mogelijk is.
De uitslag van het onderzoek zullen we wel krijgen, want we willen het wel weten. Maar we doen er denk ik niet veel mee.
We leven gewoon door, de ene dag na de andere. E�n dag tegelijk.

Ik verzin ze waar je bij zit, maar deze waarschuwing was tussen de regels door te lezen op wat informatieborden bij ons in de buurt. Er stond te lezen dat de verkeerslichten op de Schaapsweg worden vervangen en dat men daar een maand voor nodig heeft.
Nu heb ik vroeger zelf wat met verkeerslichten gedaan, dus ik dacht, OK, over een maand staat er een nieuwe installatie, in die maand worden wat nieuwe kabels gelegd, nieuwe detectielussen geslepen, misschien een armatuurtje vervangen en aan het einde van de maand zitten we twee dagen zonder verkeerslichten.
Niet bij Rijkswaterstaat.
Toen ik vanmorgen na ruim een half uur bij het kruispunt was (8km verwijderd van mijn huis !) zag ik een wonderlijk net van kabels in de lucht hangen. Kennelijk heeft men een tijdelijke installatie geplaatst en daar vandaan kabels door de lucht naar de lampen aangebracht, zodat de oude boel kan worden opgeruimd. Die tijdelijke installatie is echter zo slecht ingeregeld dat er enorme files ontstaan. En daar moeten we het dus de komende maand mee doen.
Rare volgorde van werken die dus een verkeerslichtenwaarschuwing waard is.

Dus: KIJK UIT - VERKEERSLICHTEN

Vanmorgen was dus de ochtend met de filewaarschuwing. Er werd een totale filelengte verwacht van zo'n 500 km. Ik hield mijn hart vast, toen ik vanmorgen bij zo'n graad of 7 Nadir aan het uitlaten was, geen sneeuw te bekennen. Als dat maar goed zou gaan met die file.
Eerst even bloedprikken, dus ik kon niet om zes uur voor de file uitrijden. Nee ik reed om kwart voor negen pas weg en racete de file in. Alleen ik weet niet waar die stond, want ik was in drie kwartier op het werk. De spits was rustiger dan normaal.
De ANWB was helemaal blij. De filewaarschuwing had gewerkt.
Dus ook dit idee kan in de idee�nbus van Rita's Trots Op Nederland.

Jongens let op. Ik verwacht morgen een extreem drukke ochtendspits. U bent gewaarschuwd. Ennuh: Zegt het voort.

Ik ken de winstwaarschuwing. Hoor je vaak de laatste tijd.
Ik ken ook de stormwaarschuwing. Hoor je ook vaak de laatste tijd.
Vandaag is daar de spitswaarschuwing bij gekomen. En die waarschuwing zal wel niet betrekking hebben op Frits Spits of op zijn boek, nee het heeft te maken met de ochtendspits.
Dank zij het veelvuldig gebruik van spuitbussen en sportwagens kennen we in Nederland geen winters meer. Vroeger zat je van half november tot ver in februari of in een halve meter verse sneeuw of met tien elfstedentochten op 15 centimeter ijs. Toen kon je het Haringvliet nog over lopen.
Nu sneeuwt het in die winterperiode ��n of twee keer een centimeter of vijf (gezellig). En als dat dan op een werkdag gebeurt is Nederland geblokkeerd. De laatste keer was 25 maart en toen heb ik het na twee pogingen opgegeven.
Morgen ga ik het nog niet eens proberen, ik werk lekker thuis.
Dinsdag is de winter dan hopelijk weer voorbij.

Gezellig,
Een witte wereld. Eindelijk weer een beetje gezellige winter.

Nou, ik vind er niks aan, liep vanmorgen dus met Nadir al weer door die drab te wandelen, slippers vies, voeten nat. En waterkoud.
De parkeerplaats bij het sleepbedrijf staat vol met wrakken.
Gezellig.

Morgen geven ze nog meer sneeuw op, wordt alles mooi wit. Net Kerst.
Gezellig.

Nou van mij mag het morgenmiddag een graad of twintig gaan dooien.

Ik ben niet zo'n tuinman. Dus de tuin winterklaar maken is een kreet die ik alleen maar ken van Jacobse en Van Es: "Dag mevrouw, is uw tuin al winterklaar?", " Klinkt belangrijk."
Dus hier staat alles nog lekker buiten, schommelstoel, parasol etc.
Maar vandaag stond er een fikse woei. Een erg fikse woei.
Daar kwamen wij achter, toe de wind grip had gekregen op het zonnedekje van de schommelbank, die met een donderende klap tegen de schuifpui aan viel. Gelukkig tegen de raamlijsten en niet de ruit, anders was het nu heel koud in huis geweest.

De tuin is nog steeds niet winterklaar, maar die windvangers heb ik maar wel opgeruimd.

Vanochtend had ik het al op het internet gezien, mijn nieuwe iMac was afgeleverd.
Dus toen ik vanavond thuis kwam, struikelde ik over een grote doos in de gang. Ik heb me goed weten in te houden, eerst Yvonne begroet, toen Nadir uitgelaten en daarna met Yvonne zitten bijpraten over haar belevenissen bij de kapper (ze is weer rood) en mijn ervaringen op de fotocursus,
Yvonne had honger, dus ik ben snel naar de patatboer gereden om wat frites en frikadellen te halen.
Daarna was het voor Yvonne de hoogste tijd om te gaan rusten.
Ik heb me daarna een uurtje beziggehouden met het uitpakken en klaar maken van de nieuwe iMac en zit nu met pijn in mijn nek van het heen en weer kijken op dat 24" scherm te genieten.
Ik heb nog wel wat te doen, voordat de oude iMac echt is vervangen: een gigelbyte of wat aan muziek en foto's verplaatsen, backups instellen en programma's installeren.
Maar goed, dat houdt me van de straat.

Waarschuwing vooraf: dit artikel kan hier en daar licht onsmakelijk zijn.

Het afgelopen weekend waren wij bij Co en Nelleke in Drente. Zij hebben daar een mooi oud huis, met een drietal toiletten. Je hoeft dus niet in een hok in de tuin te gaan zitten.
Maar toch, die toiletten, daar was wat mee. Het waren platbodems. Co was het met mij eens dat wanneer je als een gezonde jongen een flinke boodschap op het plateau had achtergelaten, het uit de stortbak komende water een flinke klus had te klaren om het plateau weer vrij van boodschappen te maken. Soms moest er meerdere keren worden doorgetrokken.
Nee een dieplader was dan een stuk makkelijker.
Je wordt dan ook niet zo geconfronteerd met de enorme grootte van de boodschap. Co dacht al dat dat aan de Drentse lucht lag, maar nee, de boodschap is na aflevering op een plateau beter zichtbaar dan in een dieplader.
Wij waren het met elkaar eens.
Maar vandaag had Yvonne de opdracht van de dokter gekregen om haar boodschap voor een controle in te leveren. En hoe doe je dat in een dieplader? Zeker als je het boodschappenpapiertje over de boodschap hebt liggen, een overigens drijvende boodschap.
Yvonne heeft uiteindelijk met een schuimspaan die boodschap moeten opdiepen om hem middels pakketpost door te kunnen sturen.
Hadden we nu maar een platbodem gehad.

Overigens heeft de vaatwasser twee toeren gedraaid met die schuimspaan.

Mijn hoofd loopt een beetje over, er worden heftige gesprekken gevoerd in huize Kooij.
Ik moet echter eerst mijn gedachten wat meer ordenen voor er er iets zinnigs over kan schrijven.
Rest nu het over koetjes en kalfjes te hebben, maar ook daar staat mijn hoofd niet zo naar.
Ik ga gewoon lekker naast Yvonne in bed nog wat TV kijken.
Daar staat mijn hoofd nu wel naar.

Welterusten.

Toen ik vanavond thuis kwam van mijn werk, lag Yvonne te slapen op de bank.
Ze heeft het afgelopen weekend erg genoten, maar het is ook erg vermoeiend geweest. Ook al omdat haar darmen erg opspelen is er weinig eten binnen gebleven.
Dit alles maakte dat ze er vanavond wel erg door heen zat, het gevecht dat ze levert en blijft leveren kost haar veel energie.
Ik heb haar lekker in mijn armen laten uithuilen en haar vroeg naar bed gebracht om verder te kunnen rusten.
Net heeft ze voor het eerst weer lekker een bordje eten zitten weg te werken.

Ze blijft knokken, het blijft een keisterk wijf.

Vanmorgen hebben we na een weer uitgebreid ontbijt en een bak koffie afscheid genomen van Co en Nelleke.
We hebben het vreselijk naar ons zin gehad, lekker geluld, gegeten, gemotord, gedronken, gekroeld met hond en kat. Super weekend gehad.
Ik zag wel wat tegen de terugreis op, Yvonne was op de heenreis bij aankomst knap versleten.
Maar naar huis gaat dat toch altijd anders. Je gaat op stal af en alles kan. Ik mocht alleen even stoppen om te tanken en bij Gorkum heeft Yvonne nog even haar benen gestrekt, maar voor de rest was het in ��n streep naar huis.
Ik hoop wel dat er geen verborgen camera's stonden, want anders kon het wel eens een duur reisje zijn geworden.

Meestal rij ik in een BMW. Vandaag heb ik echter op een BMW gereden. Samen met Co heb ik een rit gemaakt naar het noorden van Groningen, Co op zijn BMW met zijspan (hij liever dan ik) en ik op zijn nieuwe GS.
Het was een graadje of 10, dus lekker rijweer. Cameratas in het zijspan, en op naar de Waddenkust.
Na een uurtje of wat parkeerden we de motoren onder een dijk en klommen vol verwachting omhoog om te genieten van de Waddenzee.
Wel, die Waddenzee zal best wel mooi zijn, maar wat wij te zien kregen was een bruine vieze plas, die het niet verdiende om fotografisch te worden vereeuwigd.
We zijn daarna lekeer aan het rijden gegaan Co regelmatig met een zijspanwiel in de lucht en ik er met de GS achteraan, 0 foto's gemaakt, maar wel weer plezier gehad.
Bij terugkomst de internet componenten een trap gegeven, zodat ik kond kan doen van wat wij hier allemaal meemaken.

Ik ben samen met Yvonne in Annerveensche kanaal. Nu is dat wel ver weg, maar niet echt het einde van de wereld. Ze hebben daar gewoon kabel en dus ook internet via de kabel.
Ik kan dus gewoon mijn weglog bijwerken.
Dacht ik.
De internetverbinding is ietwat problematisch. Die deed het namelijk niet.
Maar dat is inmiddels opgelost, dus het reisverslag van Oude Tonge naar Annerveensche kanaal. Wel daar kan ik kort over zijn: wat een Pokke-end.
Maar wel mooi.
We zijn hartelijk ontvangen, hebben lekker gegeten en gedronken, en bij tijds naar bed gegaan; Yvonne was na de reis behoorlijk uitgepierd.

Mijn huidige iMac is al weer drie jaar oud. En omdat hij via een staatslening is aangeschaft, is dat de termijn waarop hij vervangen kan worden.
Ik heb dus een nieuwe iMac uitgezocht, ��ntje met een 24 inch scherm, wat meer in- en extern geheugen en een rappe processor. Het fotobewerken zal nu nog leuker worden.
Met een week of wat zal het migratietraject zijn afgerond.

Maar eerst naar Annerveensche kanaal

Vandaag was Rita Verdonk weer op TV. Ik krijg dan vaak zo'n Vraag het Rita gevoel. Rita heeft een antwoord op al uw vragen. Dat wil zeggen, als je haar een vraag stelt dan praat ze alsof ze de vraag beantwoord, maar ze zegt niks.
In spanning zitten we met Matthijs te wachten op de oplossing van de moeder van alle problemen: de files.
Wel na een ochtendspits als vanmorgen is die oplossing toch weer een stuk lastiger geworden. Het was altijd zoiets als een verdubbeling van het asfalt en wel in de breedte of in de hoogte. Maar vanmorgen was er weer een idioot van een vrachtwagenchaufeer met een vrachtwagen van 4 meter hoog het tunneltje voor de Maastunnel ingereden. Dat tunneltje is 3m60 hoog! De chaufeur heeft tegenwoordig een navigatiesysteem en kennelijk ontslaat dat hem van de plicht tot het gebruiken van zijn hersens. Het systeem zegt: deze weg 3 km volgen en als een kip zonder kop rijdt hij zijn vrachtwagen klem.
De oplossing voor de files zou dus kunnen betekenen dat navigatiesystemen in de ban worden gedaan. Maar ja, dan gaan die die chauffeurs hun vrachtwagen midden op de weg parkeren om aan een voorbijganger de weg te vragen, of zitten ze onder het rijden een kaart te lezen en schaart zo'n ding een talud af.

H�, moeten we niet gewoon de vrachtwagens verbieden ?? Ik zal dit idee eens in Rita's internet idee�nbus stoppen.

Vrijdag gaan we een lang weekend doorbrengen bij Co en Nelleke in Annerveensche-kanaal. Nu is dat niet een wereldreis als naar Istanbul of Barcelona, maar er moet wel het een en ander worden voorbereid: wasjes draaien, huis een beetje aan kant etc.
Dus vanmiddag heb een een vrije middag genomen om wat huiselijke taken te verrichten.
Inmiddels is ook mijn tas voor het opbergen en transporteren van mijn studioflitsset gearriveerd, dus ook daar kon een kartonnen doos de deur uit.
Die tas staat nu klaar, want ik wil proberen van het weekend een mooi portret van Co en Nelleke te maken. Zij weten dit niet, want Nelleke heeft een leesbril nodig, dus gokt hier en daar wat als zij Co voor leest uit dit weblog.

We hebben er zin in.

Het is een vaak gehoorde kreet: dan google je toch effe, is de oplossing als je iets moet weten. Ik maak met enige regelmaat gebruik van Google.
Ik ben daar niet supergoed in, want soms zoek ik naar zaken die ik niet kan vinden (een tekst van een Portugese fado) en ik krijg een reactie van GJK even googelen en ik had het gevonden.
Vanmorgen in mijn e-mail op kantoor een reactie van een collega, die na even googelen een site met vertaalde fado's had gevonden. Suzanne had de tekst aan een Portugees sprekende collega voorgelegd, die de vertaling van GJK nog wat zou bijslijpen en ik heb dus nu uitgevonden dat bloggen nog handiger is dan googelen.

Na gisteren moest het vandaag rustig aan. Zo'n dagje als gisteren hakt er best wel in en ik begin ook een beetje moe te worden van een hart dat doet alsof ik me erg inspan. De medicijnen die ik heb, moeten een beetje op gang komen, dus in de loop der dagen zal mijn hartritme wel wat meer normaal gaan worden, maar nu voel ik me af en toe flink opgejaagd.
Het was dus rustdag. Een beetje foto's bewerkt en wat blaadjes gelezen. Een tukkie gedaan en gegeten, meer is er niet gebeurd.
Ik ga zo even kijken of Clarkson weer door een muur gaat en dan is het weekend weer voorbij.
Wel mag ik morgen uitslapen, want ik ben lid van de trombose club, en die wil voorlopig twee keer in de week bloed zien.
Gezellig.

H� GeJeKa, bedankt voor de vertaling.

Vanmiddag zijn we naar Ester en Martin geweest.
Zij wilden graag met ons naar Crooswijk om te kijken naar Yvonnes plekkie. Het zou wellicht ook hun wat kunnen helpen om ��n en ander verder een plekje te geven, zeker nu zij zelf op andere terreinen ook de nodige problemen hebben op te lossen.

Ook voor ons was het goed weer eens naar Crooswijk te gaan, Yvonne wilde haar plekje toch iets eigens geven en heeft een engeltje mee genomen. De konijntjes zijn voorzien van wat wortels.
Het was prachtig weer en in de herfst is het park dan op zijn mooist. We hebben daarvan kunnen genieten, maar ook een traantje kunnen laten.
Daarna zijn we door Esther getrakteerd op een heerlijke maaltijd en hebben we er een mooie avond van gemaakt die slechts even door een hypo van ondergetekende werd verstoord.
Yvonne heeft het goed naar haar zin gehad en we gingen pas rond half elf weer naar huis.

Van Esther heb ik ook nog een - ietwat verlaat - verjaardagskado gekregen. Maar dat vertel ik nog wel eens.

Wij houden van fado muziek. Niet dat ik er een kast vol van heb, maar met zekere regelmaat gaan we er even voor zitten.
Het is ontroerende muziek, ondersteund door die prachtige Portugese taal.
Wij luisteren vaak naar een nummer op een CD van Amalia Rodriguez: Com Que Voz.
Ik heb er wel de tekst van, maar spreek en lees geen Portugees. Iemand wel?

Com que voz chorarei meu triste fado,
que em t�o dura paix�o me sepultou.
que mor n�o seja a dor que me deixou
o tempo, de meu bem desenganado.

De tanto mal, a causa � amor puro,
devido a quem de mim tenho ausente,
por quem a vida e bens dele aventuro.

Het was weer een voornamelijk medisch dagje.
Het begon vanmorgen met een favoriete bezigheid: bloedprikken. DIe arme aders van me willen niet meer, maar nu met de bloedverdunners die ik moet slikken in verband met de lichte hartritme stoornis, kom ik ook weer in het trombose traject terecht. Ik ken dat nog van jaren geleden, toen ik tijdens de chemokuren werd geconfronteerd met trombose in mijn arm. Je moet aan het begin worden ingeregeld. Dus twee keer per week bloed prikken en op basis daarvan krijg je de dosering te horen.
Daarna naar de cardioloog. Die heeft me een uur of twee bezig gehouden in het ziekenhuis. Voornamelijk met wachten, daarna met een goed gesprek. Conclusie: wat ik heb is vervelend, maar zeker niet de ergste kwaal. Wel mag ik niet spinnen totdat de uitslag van een echo van mijn hart bekend is. Na het gesprek werd er weer een ecg gemaakt. Dat is op een bed liggen, nat gespoten worden met koud water, een tiental zuignappen op je lijf geplakt krijgen uit een stofzuiger en dan even wachten op een grafiek.
Inmiddels moet ik zoveel pillen slikken, waarbij ook van sommige de dosering per dag kan wisselen, dat ik maar een pillendoos heb aangeschaft. Een keer per week goed opletten bij het vullen en dan kan er dagelijks als een dombo worden geslikt.
Tenslotte heb ik, samen met een vijftal medecursisten een uur of twee doorgebracht met het maken van foto's in een studio.
En dat was leuk.

Vanavond waren we uitgenodigd bij onze juwelier. ZIj hadden een avond waarbij de ontwerpster van de ketting en ringen van Yvonne - Heleen Bron - ook aanwezig was. Het was dus een avond om de portemonnee thuis te laten.
En zelfs dan....al die schitteringen vormden een grote aantrekkingskracht.
Yvonne heeft genoten. Ze had vooraf bedenkingen, een griepprik en een antibiotica kuur in verband met bijholte ontsteking doen een gezond mens al geen goed, Yvonne heeft er fors last van.
Maar een paar uur rusten vanmiddag en het vooruitzicht op vele mooie sierraden maakte dat we toch zijn gegaan.
We zijn warm ontvangen, hebben een leuk gesprek met Heleen gehad ('O, ben jij die mevrouw van die saffier', en 'wat hebben ze dat mooi opgelost met die hangers') hebben (met de hand op de knip) prachtige sierraden gezien, en ook een lekker hapje en drankje ontbrak niet.
Aan het einde van de avond glom Yvonne net zo hard als al die andere edelstenen.

't Was vanmorgen weer bal. Mist, dus alle wegen zaten niet alleen met wolken maar ook met auto's verstopt. Eens te meer is duidelijk dat het fileprobleem zich niet laat oplossen, misschien wel schijnbaar, maar de enorme problemen bij een kleine calamiteit zijn alleen te voorkomen bij verdubbeling van het asfalt. En dat kenniet.
Maar goed, het was dus bal.
Toen ik weg reed zag ik de auto van buurman Cees nog geparkeerd staan. In de buurt van Rotterdam, koos ik een alternatieve route via de Beneluxtunnel. Op een afrit werd er naar me getoeterd uit een auto die ik inhaalde.
Buurman Cees; verrek hoe komt tie nou hier, ik was eerder van huis.
Affijn, ik zat voor hem en reed de snelweg op, op weg naar een volgende file.
Na een kwartier werd ik ingehaald door een auto die naar me toeterde: buurman Cees haalde me voor de tweede keer in.
Ik heb hem niet meer gezien, mijn file was langer.
Wat een ellende, twee uur om in Rotterdam te komen omdat het een beetje mistig is.

Vanmorgen moest ik weer voor mijn jaarlijkse controlebeurt in het ziekenhuis zijn. Er wordt dan een standaard kleine beurt uitgevoerd: bloeddruk meten, briefje maken voor bloedprikken, ecg en een afspraak voor over een jaar.
Dus werd mijn bloeddruk gemeten, was goed. Werd het briefje voor het bloedprikken ingevuld en werd een ecg gemaakt.
Alleen op dat ecg waren wat afwijkingen te zien: een hoog en ietwat onregelmatig hartslagritme. Dus ga ik weer een molentje in om te kijken hoe dat onder de knie moet worden gekregen. Het zal wel een pilletje hier en een pilletje daar worden.
Kan er weer gewoon bij.
Gelukkig heb ik nergens last van.

Dat was in de basis wel gezellig, vanmiddag samen een middagslaapje in bed gedaan.
Volgende keer zullen we het uit gezelligheid doen. Vandaag was dat niet de aanleiding. Yvonne was een beetje moe en ik kamp de hele dag al met heftige hoofdpijn.
Ik heb nu een korte etenspauze, maar duik zo weer tussen de klamme lappen.

Goed he van Feyenoord

Ik zat vanmorgen rustig met Yvonne aan een kopje koffie toen ineens een stop sprong. Wel niet echt, het was zo'n moderne automatische zekering die even in de uit stand vloog. Hoe dat komst weet ik niet, van elektriciteit heb ik geen bal verstand.
Ik weet alleen dat dat weleens gebeurt. Een sneekie.
Dus loop ik in zo'n geval naar de meterkast, zet de schakelaar om en ga een paar wekkers weer op tijd zetten.
Ook de computer moet weer aan, want die zit ook op die groep.
En toen was het schrikken.
Ik heb mijn foto's op een drietal externe schijven staan: fotoboek is mijn werkschijf. Elke dag wordt daarvan een backup gemaakt naar fotoarchief en ��n keer per maand naar maandarchief. Dat zit dus wel goed.
Alleen toen ik na de herstart fotoboek en fotoarchief niet in de lucht zag komen, schrok ik wel, toch een maand foto's kwijt.
Na wat gepruts is gelukkig fotoboek weer in de lucht, fotoarchief is dood, die wordt snel vervangen.
Ik ben toch wel blij met dat schizofrene gedoe van foto's op drie schijven. Het heeft me vandaag toch mooi gered.