We hebben vanmiddag samen met Cees en Marianne en goed glas champagne gedronken.
Voor vanavond staat er een schaal met onovertroffen appelbeignets van de vader van Ineke en een fles rose champagne van Nicolien en Peter.
En we hebben elkaar, kortom onze oudejaarsavond kan niet stuk.
Ik wens een ieder een goed, gelukkig en vooral gezond 2009 toe.
Op 30 juli van dit jaar schreef ik over een ruime overwinning.
Op die dag werd het bed weggehaald, dat Yvonne in gebruik had toen ze met chemokuren was begonnen. We vierden dit als een overwinning.
Vandaag is het bed weer terug in de woonkamer. Met gemengde gevoelens heb ik het bed opgemaakt en heeft Yvonne het in gebruik genomen. Het voelt niet als een nederlaag; we wisten dat dit moment weer zou komen.
Eigenlijk was het al een klein wonder dat het zo goed ging met Yvonne dat dat bed niet meer nodig was.
De terugkeer van het bed hamert toch de erkenning er in dat het steeds minder goed gaat met Yvonne en dat er nu waarschijnlijk geen moment meer komt dat ze dat bed niet meer nodig heeft omdat het zo goed gaat.
Onze huisarts was toch wel blij met dit besluit, hij maakte zich erg zorgen over het niet erkennen van het onvermijdelijke. Wij zijn echter al een poosje met dit onvermijdelijke bezig.
Maar de vraag blijft toch: hoe bereid je je hier op voor? Ik denk dat we het maar moeten laten komen zoals het komt.
Eerst 2009 maar in.
Je zou zeggen dat zorginstelling er zijn voor hun klanten. Kennelijk is dat niet altijd zo. Kennelijk zijn er twee soorten zorginstellingen, de instellingen die zich druk maken over het verlenen van zorg aan hun klanten en de instellingen die er zijn om het geld te bewaken.
Waar gaat het over?
Wel het is weer noodzakelijk dat we op de begane grond een bed krijgen. Het wordt voor Yvonne gewoon te zwaar om overdag, als zij wil rusten, de trap op te klimmen. Dus ik ben aan de gang gegaan om een bed hier te krijgen.
Eerst belde ik met het IZA, onze zorgverzekeraar (is dus kennelijk geen zorginstelling). Zij kunnen een verstelbaar bed in bruikleen geven. Maar zij hebben daarvoor een verklaring van de huisarts nodig. Maar omdat zij die verklaring van de huisarts niet vertrouwen, moet er eerst een deskundige naar kijken. Dat duurt een week of twee en dat valt er een besluit of wij een bed kunnen krijgen of niet. Toen ik vertelde dat ik dit wat lang vond duren zij de IZA mevrouw dat het vroeger wel vier weken duurde, dus het gaat eigenlijk best goed. Vond zij.
Daarna heb ik Caryn gebeld. Dat is een zorginstelling. De dame aan de telefoon vertelde dat haar collega, die er over ging, in gesprek was, als ik vast de gegevens zou doorgeven, kon die collega er naar kijken en zou ze me terugbellen. Na een half uurtje ging de telefoon. Ik moest nog even een toelichting geven en toen zei die mevrouw dat als het ons uitkwam ze morgen het bed komen brengen. Ze bellen morgenochtend dan even hoe laat.
Geweldig toch.
Tien minuten later belde die mevrouw nog terug om te vragen of een speciaal zacht matras niet beter was.
Drie keer raden wie de ZORGinstelling is.
Vandaag was het weer een zo'n dag.
Yvonne had wel redelijk geslapen, maar was toch rond een uur of zes uitgekeken op het plafond. Ik heb nog een uurtje geprobeerd te slapen, maar erg lukt dat niet. Als ik slaap, dan doe ik dat toch met een oor en een oog open.
Uiteindelijk ben ik, na het opruimen van wat rommel in huis (de laatste restanten van het kerstdiner) toch maar weer naar bed gegaan om een uurtje te slapen. Toen ik wakker werd lag Yvonne naast me.
We zijn er samen uit gegaan, maar Yvonne werd een beetje misselijk en kreeg forse hoofdpijn. Ik heb haar maar weer naar haar bed gebracht, waar ze nu een beetje opgeknapt TV ligt te kijken.
Morgen gaan we maar weer informeren naar de mogelijkheden om snel een bed in de woonkamer te krijgen, zodat Yvonne ook weer beneden kan rusten.
Vandaag was het, zo na de kerstdagen, een dag om je rustig te houden. Vanmorgen heb ik eerst even boodschappen gedaan. In schril contrast tot vele anderen die met volgeladen karren de voorraden moesten bijwerken, kon ik het met een boodschappenmandje af.
Daarna ben ik op jacht gegaan naar mooie plaatjes, maar met een lege geheugenkaart weer huiswaarts gekeerd. Het was mooi weer, maar ik had mijn dag niet. De kerstdagen hebben er in gehakt, voor beiden emotioneel en voor Yvonne ook fysiek.
We houden ons maar rustig de komende dagen.
Volgende week moeten we maar eens een goed gesprek met de huisarts hebben over de voor- en nadelen van de medicijnen die Yvonne heeft. Het is een beetje lastig te bepalen waar comfort verbetering begint en ophoud, we hebben allebei behoefte aan wat meer statusinformatie.
Maar eerst bijkomen van de kerstdagen.
Vanmorgen hebben we lekker uitgeslapen. Yvonne heeft nu een slaapmiddel gekregen wat een hele nacht werkt, dus dat is een mooie hulp.
Pas rond een uur of half tien waren we uit bed.
Ik ben redelijk snel daarna aan de voorbereidingen voor het kerstdiner met Nicolien en Peter begonnen.
Rond een uur of vier waren ze bij ons en een uurtje later is het eten van start gegaan:
Terwijl de ene helft van Nederland waarschijnlijk nu bij de andere helft van Nederland aan de kalkoen zit, kijk ik terug op een rustige eerste Kerstdag.
Het begin was goed, Yvonne had eindelijk weer eens een hele nacht doorgeslapen. Ik heb van morgen de eerste voorbereidingen getroffen voor het kerstmaal met Niek en Peter morgen. Daarna was er tijd om de DVD recorder even open te maken, een zekering te wisselen en er een grote plof uit laten komen. Wel - dacht ik - ploffen kan ik ook, dus ik heb hem onmiddellijk in de vuilnisbak geploft.
Verder een bakje gedaan bij Cees en Marian en dat was het.
Yvonne heeft vanavond vast de kwartelbouillon voorgeproefd, ik heb een fazanteborstje weg zitten werken en straks gaan we lekker naar onze huisbioscoop om van een filmpje te genieten.
Kortom, een lekker rustige eerste Kertstdag.
Kredietcrisis of niet, met Kerst wordt er uitgegeven. Op de laatste dag voor Kerst pinden we voor ruim 1 miljoen meer dan vorig jaar. En dat terwijl vorig jaar de bomen tot in de hemel groeiden en we dit jaar worden geteisterd door een kredietcrisis.
Nee het valt allemaal niet mee.....dat doen van de boodschappen. Karrenvrachten vol weer. En zaterdag, weer karrenvrachten vol.
Wij hebben het nog redelijk rustig aan gedaan. Al is het wel schrikken als je voor een beetje vis ruim 50 euro moet afrekenen!
Wij hebben het overigens maar goed. Vandaag veel telefoontjes gehad en Klaaske kwam met Herman een mooi zelf gemaakt kerststukje en wat engeltjes brengen.
De Kerst gaan wij met een wat dubbel gevoel vieren, maar we zijn dik van plan om plezier de boventoon te laten vieren.
Wij wensen jullie een paar fijne Kerstdagen toe
Er wordt geen witte Kerst voorspeld, maar wel een koude.
Als het hetzelfde weer wordt als vandaag, dan kan het nog wel genieten worden. Vanmorgen ben ik, toen de zon door mist heen brak, snel in de auto gesprongen en heb wat foto's gemaakt:
Ook al staken mijn blote voeten in een paar slippers en had ik onder mijn jasje alleen maar een t-shirt aan, het was toch genieten.
De rest van de dag hebben we ons rustig gehouden. Als elke dinsdag is de huisarts op bezoek geweest. Omdat Yvonne erg moe is, is voor de zekerheid haar bloed getest op bloedarmoede, maar die waarde was goed. Er is dus niet iets intern aan het bloeden (geweest), wat een geruststelling is, de vermoeidheid is echter niet opgelost.
Hopelijk brengt een ander medicijn om te slapen hier wat verandering in. Haar grote wens is om optimaal mee te kunnen doen met de Kerstviering.
Aan mij zal het niet liggen.
Vandaag zag ik een interview met meneer Wellink. Die meneer is handig met geld en is dus de baas van de Nederlandse Bank. Hij is dus best wel slim, mag je aannemen.
Vandaag vertelde hij een pessimistisch verhaal over de groei van het aantal werkelozen en de negatieve groei van de Nederlandse economie. Die zou allemaal wat erger uitvallen dan hetgeen is voorspeld (of doorgerekend) door het CBS.
Als motivatie voor zijn sombere kijk gaf hij op dat in de huidige tijden van financi�le crises het niet te doen is om betrouwbare voorspelling te geven omtrent groei of krimp in de economie.
Dat klinkt verstandig, en zo'n bankmeneer heeft er verstand van. Alleen als het niet te voorspellen is, waarom is dan de voorspelling van het CBS niet goed en zijn voorspelling wel???
We zijn allebei een beetje uit fase.
Normaal gesproken slaap je als het donker is, en ben je overdag wakker. Wij maakten er vandaag een beetje een omgekeerde wereld van. Rond een uur of vier vanmorgen vertrok Yvonne naar beneden. Ze lag al een poosje naar het plafond te staren en echt interessant is dat niet.
Maar goed, ik was toen ook wakker, heb nog even wat liggen dommelen, maar liep uiteindelijk ook vrij vroeg voor de zondag met Nadir buiten.
Rond een uur of negen is Yvonne toen maar gaan slapen, en dat zelfde heb ik rond een uur of een gedaan.
Nu begrijp ik dat dit een beetje een suf verhaal is om te lezen, maar wat wil je dan als je overdag voornamelijk ligt te slapen.
Morgen beter.
Ik had voor vandaag een mandje oesters besteld. Yvonne is gek op die beesten. Daarnaast hebben we vandaag Esther en Martin op bezoek gehad en ook Esther lust er wel pap van (zie Cursus oester eten). Dus ook al heeft Yvonne een wat mindere eetlust, er zou best wel een flink gat in een mandje oesters gegeten worden.
Alleen toen ik bij de visboer mijn bestelling ging ophalen, was er een probleem: de oesters waren niet meegekomen. De dame achter de toonbank verontschuldigde zich, alsof zij de oesters was vergeten mee te nemen. Of ik misschien een bakje kibbeling wilde. Ik heb haar verteld dat zij zich niet hoefde te verontschuldigen, maar was wel blij te constateren dat er in winkels nog mensen staan die echt ge�nteresseerd zijn in hun klanten.
We hebben een lekkere bak spaghetti gegeten, Mart - die net als ik geen oesters lust - was daar heel blij mee.
Vandaag moest ik naar de Cardioloog om de uitslag van de echo te horen.
Het was goed en slecht nieuws. Het goede nieuws is dat uit de echo bleek dat het met mijn hart wel goed zit. Het slechte nieuws was dat de medicijnen die ik nu gebruik om mijn hart een beetje tot rust te brengen niet echt hebben geholpen.
Dus is het assortiment medicijnen dat ik slik weer met ��n uitgebreid, die hartslag, die nu constant rond de 120-130 zit, moet gewoon omlaag. Het hartritme is ook niet als een klok, maar daar heb ik geen last van en daar wordt je 100 jaar mee.
Het is allemaal niet ernstig, alleen een beetje oncomfortabel, en het moet niet te lang duren.
Die cardiologe is trouwens een tof mens, voor wat betreft onze artsen hebben we dus helemaal niks te klagen.
Maar toch wilde ik dat ik dat niet wist.
Dat van dat brood klopt.
Yvonne had trek in een boterhammetje met kaas en tomaat. Wel dat hoeft ze maar even te zeggen en ik ben op weg naar Appie. Ze heeft hem niet helemaal op, maar het was toch wel weer plezierig om haar na anderhalve week weer te zien eten.
Dat van die spelen....
Ik moest vandaag naar het ziekenhuis om een echo van mijn hart te laten maken. Een dame prikt dan een koude kegel hard tussen je ribben en gaat vervolgens op een computer een spelletje doen. Zij moest steeds als er op het scherm een piek was, die piek neerschieten of zo. Af en toe ging het geluid aan en dan leek het wel of we aan het strand zaten.
Morgen hoor ik of we een beetje een goede score hebben gehaald.
Na de heftige reactie op de medicijnen gisteren, is de tweede dag beter verlopen. Zonder in onsmakelijke details te vervallen, lijkt het de de medicijnen hun werk doen; een mogelijk voorstel morgen van de huisarts om in het ziekenhuis de boel te versnellen, lijkt bij voorbaat kansloos.
Vandaag sprak ik een paar mensen die ook nadrukkelijk vroegen naar hoe het mij vergaat. Het standaard antwoord is dan Goed. Maar die echt ge�nteresseerde mensen weten (helaas soms uit ervaring) beter. Natuurlijk gaat het ook met mij niet goed. Het zou wel gek zijn als dit niet zo was, het zou wel gek zijn als dit alles me niets zou doen.
Maar je hebt geen keus. Iedereen weet dit, of het nu een zieke partner, ouder of kind is, als het bij jou thuis gebeurt, dan ga je er voor. Voor 100%.
Dat geldt dus ook voor mij. Ik heb geen keuze, dus hoef ook niet na te denken over wat ik zou doen als...ik doe het.
En als alles eenmaal achter de rug is, dan zie ik wel wat er met me gebeurd. Ik weet me in ieder geval verzekerd van een goed vangnet van vrienden en vriendinnen.
Maar voorlopig is het nog niet zo ver, want ik leef met een keisterk wijf.
Je moet er toch wat voor over hebben om weer een beetje onder de mensen te komen. Yvonne is vandaag begonnen met haar medicijnen. Het kon allemaal nog slechter, maar ze heeft toch een groot deel van de dag doorgebracht in de start houding om snel naar de wc te kunnen gaan. Het heeft haar de hele dag uit bed gehouden, maar gelukkig kwam er aan het einde van de middag wat rust in de tent, zodat ze eindelijk lekker naar bed kon om weer een beetje bij te komen.
Het valt allemaal niet mee, maar die ongelofelijke vechtlust van haar......
Ik ben in ieder geval heel erg blij dat ik vanuit het werk de ruimte krijg om voor Yvonne te kunnen zorgen. Ze hoeft het zo allemaal niet alleen te doen en als ze wat slapjes is, ben ik in de buurt om haar te helpen. We slepen elkaar zo maar door de komende dagen in de hoop dat het daarna weer wat beter zal gaan.
Het blijft een keisterk wijf.
Heel langzaam krabbelt Yvonne weer een beetje uit het gat waarin ze is terecht gekomen. Ze is per dag al weer een paar uur uit bed, eet dan wat fruit en een beetje yoghurt en af en toe commandeert ze me al weer een beetje.
Ook is vandaag de huisarts geweest, die een voorzichtige diagnose stelde van een verstopping in de darmen. Die verstopping moet verder weg, en daarvoor zijn wat medicijnen aangerukt. Hopelijk doen die hun werk en komt er ook weer wat meer eetlust terug, en daarmee weer een beetje kracht.
We zijn optimisten en hopen toch de feestdagen naar Hollandse traditie vretend door te komen.
Ik heb het al eerder gezegd: het is een keisterk wijf.
Gisteravond zat ik naar een TV show van Lebbis te kijken. Hij had daarin een verhaal over de War against Terror. Hij wist nog niet dat Obana het ging winnen van Hillary Clinton, maar de boodschap is interessant:
Hij stelt dus voor dat Amerika zijn miljarden dollars niet meer in de oorlog tegen het terrorisme gaat steken, maar in het verbeteren van de wereld.
Nogmaals een interessante gedachte, alleen wie gaat dat geld besteden. Als we het de Amerikanen laten doen weet ik niet of het goed komt. De miljarden in verbeteringsprojecten in Irak hebben niet veel opgeleverd. En of wij hier in Europa weten wat we met het geld moeten doen? Ik heb begrepen dat Bill Gates goed in hulpprojecten is. Laat hij het maar doen.
Voordeel: je hoeft hem die 100 miljard niet te geven, die heeft hij al op zijn rekening staan....
Ik heb iets met fotograferen. Ik heb dan ook wel het geduld om eens naar Belgi� te rijden om daar een paar foto's te maken, of een uurtje of zo in de dierentuin bij een tijger te wachten tot hij wakker wordt.
In onderstaand filmpje laat Joe McNally zien wat hij er voor over heeft om een foto te maken van een gloeilamp.
Die gloeilamp moet alleen in een fitting boven op het Empire State Building.....
Soms neem je het voor lief: mensen om je heen, die elk op hun wijze klaar staan om lief en leed met mij te delen. Een greep:
Vrienden en vriendinnen, zonder jullie is ons leven heel veel moeilijker te leven.
Vannacht heeft Yvonne heel slecht geslapen. Rond een uur of half vier heb ik haar beneden in een stoel gestald, boekje er bij en een beetje drinken, kachel aan. Zo kon ze even loskomen van een paar dagen bed en een nacht met enge dromen.
Nu was dat ook niet een heel groot succes, dus een uurtje later heb ik haar weer naar bed gebracht. Op een paar aspirines heeft ze toch wel even geslapen.
Vanmiddag is ze er weer een paar uur uit geweest en heeft ze ook wat kunnen eten; dus toch weer een lichte vooruitgang.
Vanavond ben ik, nadat ik Yvonne weer op bed heb ge�nstalleerd, naar mijn fotocursus gegaan en heb mijn gedachten een paar uur kunnen afleiden door bezig te zijn met high-key foto's. Het resultaat komt binnenkort op mijn fotoblog. Ook heb ik mij heel enthousiast ingeschreven voor de volgende fotocursus: architectuur.
Yvonne is vandaag al weer een paar uurtjes uit bed geweest. Dat is dan wel het matje, maar ze was uit bed. En toen ze aan het begin van de middag haar bed weer ging opzoeken, liep ze zonder al te veel hulp de trap op en naar bed, terwijl ik haar gisteren het laatste stukje nog moest dragen omdat ze van de trap beklimmen knap uitgeput was.
Voetje voor voetje zit er vooruitgang in.
Ik heb wat last van dubbele gevoelens.
Yvonne heeft - vooral nu - zelf de regie over wanneer er dokters- en ziekenhuisbezoeken worden uitgevoerd. Ik begrijp en accepteer dat volkomen. Maar als je haar zo ziek ziet, valt dit niet altijd mee. We weten niet wat er gebeurt en hopen maar steeds op een goede afloop, alhoewel we beiden weten dat die er uiteindelijk niet meer is.
Maar voorlopig zit er weer vooruitgang in. Haar zien glimmen bij de kerstboom maakt dat ik mijn zorgen weer (even) vergeet.
Ik hoorde eens een mevrouw op de Belgische televisie zeggen: Principes zijn net als een scheet, je houdt ze zo lang mogelijk op, maar uiteindelijk laat je ze schieten.
En zo geschiedde met mijn principe om geen kerstbomen op te tuigen.
Meehelpen kopen: goed.
Snoeren met lampjes uit de knoop halen: over de grens
Optuigen: nee
Maar goed, Yvonne was nog niet in staat om zelf een boom op te tuigen, dus wat nou principes. Yvonne geniet altijd van een kerstboom, dus komt er een kerstboom.
Samen met Niek heb ik hem in een bak gezet. Daarna heb ik hem opgetuigd. Eerst de lampjes testen, dan nieuwe lampjes gaan kopen en vervolgens alle engeltjes en ballen er in. Ik heb zelfs de kitsch Engel, met veranderend licht en een verlicht rendier klaar gezet.
Toen ik klaar was, kwam Yvonne naar beneden.
Ze was erg blij.
Ik ben dus nu geslaagd voor mijn kerstboomoptuigexamen.
Het herstel zet zich voort. Nog steeds zijn de spuugbakken ongebruikt. Ook een bakje yoghurt heeft zijn weg naar binnen gevonden en er is weer kleur op het gezicht van mijn Vonnie te zien.
Morgen komt Niek helpen om een kerstboom op te tuigen; ik ga het gevecht maar niet aan, ik verlies toch. Ik hoop dat Yvonne dan:
1. vanuit haar stoel commando's geeft (dit om te voorkomen dat alles overmorgen over moet)
2. Ook tijd heeft om van het eerste moment te genieten van die kerstboom.
En nu hoop ik maar dat ze niet ziet dat het geen blauwe spar is.
Gelukkig zet de lichte verbetering, die gistermiddag voorzichtig begon, door. De spuugbakjes zijn nog nadrukkelijk aanwezig, maar worden slechts als dreiging gebruikt. Dat wat er in gaat (water, sapje en een enkele druif), blijft nu ook binnen. Laten we hopen dat het een tijdelijk probleem is, waarvan Yvonne snel kan herstellen.
Vrijdag ging het al niet zo goed met Yvonne. Ze had zich heel erg druk gemaakt over het onderzoek in het ziekenhuis. Het was maar een foto, dus geen zwaar onderzoek, maar het ziekenhuis bezoek zelf daar zag ze tegenop als tegen een berg.
Dus toen we hadden besloten maar niet te gaan, kwam er toch flink spanning uit. Dat zette zich gisteren door, maar vannacht ging het dus helemaal mis. Alles wat ze dronk, kwam er in dezelfde vaart weer uit, en midden in de nacht ben je daar niet al te alert op. Maar goed dat de wasmachine geduldig is, maar een rustige nacht hebben we niet gehad.
Vandaag is het allemaal niet veel beter gegaan, dus heeft ze de hele dag op bed gelegen, met als grootste kompanen twee spuugbakken.
De druk in haar buik neemt wel af; we moeten de komende nacht maar even afwachten.
Morgen blijf ik maar thuis.
Elk jaar rond 5 december krijg ik van Ineke een boterletter, zo'n heerlijke bladerdeeg M gevuld met amandelspijs.
Vroeger legde je zo'n staaf op de kachel om op te warmen.
Dit jaar stortte mijn wereld in. Ik was wel even bij Ineke geweest, maar had niet de traditionele amandelstaaf meegekregen.
Even schoot het in mijn hoofd dat misschien straks ook de appelflappen van haar vader er niet meer zouden zijn.
Maar nee, dat kan allemaal niet. Zo duur was die nieuwe winkel toch niet? Nee, de drukte in die nieuwe winkel zal wel een rol hebben gespeeld. En ze was de afgelopen weken ook nog op vakantie geweest. Het zal er wel gewoon door de drukte bij in zijn geschoten.
En toen werd er op het keukenraam geklopt.
Ineke.
Met een doos.
Ze kwam de vergeten boterletter nog even brengen. Is het geen schat?
Wie weet, gaan we ook mijn verjaardag nog vieren.
Yvonne kampt al enige dagen met wat onwillige darmen en last van haar buik. Die buik is ook wat dik. Het onderzoek van enige tijd geleden bracht geen oorzaak aan het licht, maar het probleem is er nog.
De huisarts stelde voor dat Yvonne toch maar naar het ziekenhuis zou gaan om een foto te laten maken en bloed te prikken, hij moet anders maar gokken wat er aan de hand zou kunnen zijn en dus ook gokken met het aanbieden van een oplossing.
We zouden dus vandaag naar het ziekenhuis gaan om die foto te laten maken en bloed te laten prikken.
Yvonne zag daar al erg tegenop, ze heeft nu eenmaal besloten te stoppen met de behandeling en eigenlijk ook met stoppen met onderzoeken en andere zaken gerelateerd aan 'de molen in gaan'. Dus was ze vanmorgen erg gespannen toen we toch op weg naar dat ziekenhuis moesten, dat ziekenhuis, waar ze niet meer voor onderzoeken naar toe wil.
We hebben er rustig (maar ook wel emotioneel) over zitten praten. Uiteindelijk beslist Yvonne wat ze wel en niet nog toelaat; we zijn dus thuis gebleven. De pijn was al wat minder, dus we kijken het gewoon nog even aan. Het kan immers altijd nog, we hebben geen afspraak, maar kunnen met de papieren zo naar binnen lopen.
Volgende week kijken we dan wel of we die papieren ook weggooien.
Dit in verband met mijn gewicht (lekker belangrijk) en mijn suikerziekte (belangrijk).
Maar toch, het is wel lekker en als ik het met zeer grote mate doe valt het met de suiker ook wel mee. De dokter is het met me eens, ik moet wel leven.
Maar goed, om nu een pot met snoep naast me neer te zetten gaat wat ver, maar hoe doe ik dat dan, dat snoepen?
Yvonne heeft me nu een prachtige mogelijkheid geboden. Heel vaak vraagt ze me 's avonds om 'een bordje' klaar te maken. 'Een bordje' is bij ons de verkorting voor 'een bordje met lekkere stukjes kaas, worst, pruimpjes, dadels, vijgen en/of olijven'. Vaak leg ik daar ook een paar bonbons of andere chocolade happerij bij. Als dat bordje nu maar vol genoeg is, kan Yvonne dat allemaal niet op, en ja, weg gooien is natuurlijk zonde.
Dus dan moet ik het wel opeten.
Niet omdat ik het zo lekker vind, maar omdat weggooien zonde is.
Zo ben ik.
Een verhaal dat ik van mijn collega Benno kreeg:
Op een dag verscheen er een man in het dorp. Hij verklaarde eikels te willen kopen en wilde daar ��n Euro per stuk voor betalen. Omdat er veel eikenbomen in het dorp stonden, begonnen de dorpsgenoten snel eikels te verzamelen. De man kocht een week later duizenden eikels voor een Euro per stuk.
De man verklaarde dat hij een week later zou terugkomen en twee Euro per stuk zou betalen per eikel. Opnieuw begonnen de dorpsgenoten eikels te verzamelen, alhoewel er veel minder eikels over waren. De man verscheen een week later, betaalde twee Euro per stuk en verklaarde een week later opnieuw te verschijnen en vijf Euro per eikel te betalen.
De voorraad eikels was vrijwel opgeraakt en de dorpsbewoners zetten alles op alles om maar nieuwe eikels te vinden. Ze vonden er toch nog een paar. De man verscheen precies op tijd een week later, betaalde vijf Euro per eikel en verklaarde een week later terug te komen en twintig Euro per eikel te betalen.
De dorpsbewoners konden echter geen eikels meer vinden. Toen verscheen er een dag later een tweede man met een grote zak eikels op zijn rug. De dorpsbewoners vroegen of ze de eikels van de man konden kopen, maar de man vroeg er 15 Euro per stuk voor. De dorpsbewoners verzamelden al het geld wat ze konden vinden. Al het spaargeld wat ze hadden legden ze bij elkaar en ze kochten de grote zak eikels.
Een week later verscheen de man echter niet meer. Ze zagen de man nooit meer. Ze waren al hun geld kwijt en het enige wat er achter bleef was een grote hoeveelheid eikels.
Iedere gelijkenis met de aandelenmarkt berust op toeval.
Ik was vroeger niet zo'n grote fan van Jan Mulder. In de tijd dat hij als derde wiel bij Barend en Van Dorp aan tafel schoof, vond hij zich naar mijn mening net even te belangrijk. Hij mat zich daar ook een imago aan van scherpe bevrager, maar verhulde dat uitstekend in oer irritant gedrag.
Maar Barend en Van Dorp zijn niet meer op televisie en Jan Mulder is het wat rustiger aan gaan doen. En dat doet hem goed. Hij treedt nu regelmatig op in De Wereld Draait door en daar begin ik toch zijn scherpe humor te waarderen. Het gedrag is nog wel een beetje het zelfde, maar de rust laat zien dat hij het grappig bedoeld, de ondertoon is zichtbaar.
Maar af en toe maakt hij het zich te makkelijk. Zoals vandaag, waar hij aan het afgeven was op de PvdA wegens het gedrag naar ex minister Vogelaar. In dat afgeven op de PvdA probeerde hij ook aanwezig PvdA minister Bert Koenders te betrekken. En die kon natuurlijk niet met Jan meegaan (ook al was hij het er in zijn hart misschien wel mee eens). Je kunt van een publiek figuur als een minister nu eenmaal geen primaire reactie verwachten, hij wordt daar namelijk nooit alleen op afgerekend, want hij vertegenwoordigd altijd de regering waar hij onderdeel van is.
En Jan maakt daar mijns inziens een beetje te gemakkelijk gebruik van om zich als super kritisch te profileren.
Jammer Jan, je hebt dat niet nodig.
Hoe ouder je wordt, hou harder je naar je dood toe rent heb ik wel eens iemand horen zeggen. Nu we in december zitten en ik die spreuk weer eens overdenk, kan ik niet anders dan beamen dat er een grote kern van waarheid in zit.
Nee, rustig maar, ik ga geen jaaroverzicht geven, kijk daarvoor maar in de archieven van dit blog. Maar het is weer een jaar geweest dat als een lichtjaar voorbij is geschoten (ja, ik weet dat lichtjaar niets met snelheid te maken heeft, maar met afstand).
Nog drie weken en de dagen gaan weer langer worden, nog vier weken en we hebben 2008 achter de rug.
Maar eerst nog even met Yvonne het kerstbomen gevecht voeren.