Op 30 juli van dit jaar schreef ik over een ruime overwinning.
Op die dag werd het bed weggehaald, dat Yvonne in gebruik had toen ze met chemokuren was begonnen. We vierden dit als een overwinning.
Vandaag is het bed weer terug in de woonkamer. Met gemengde gevoelens heb ik het bed opgemaakt en heeft Yvonne het in gebruik genomen. Het voelt niet als een nederlaag; we wisten dat dit moment weer zou komen.
Eigenlijk was het al een klein wonder dat het zo goed ging met Yvonne dat dat bed niet meer nodig was.
De terugkeer van het bed hamert toch de erkenning er in dat het steeds minder goed gaat met Yvonne en dat er nu waarschijnlijk geen moment meer komt dat ze dat bed niet meer nodig heeft omdat het zo goed gaat.
Onze huisarts was toch wel blij met dit besluit, hij maakte zich erg zorgen over het niet erkennen van het onvermijdelijke. Wij zijn echter al een poosje met dit onvermijdelijke bezig.
Maar de vraag blijft toch: hoe bereid je je hier op voor? Ik denk dat we het maar moeten laten komen zoals het komt.
Eerst 2009 maar in.
Lieve Willem & Yvonne,
Altijd lees ik je blog's maar ik had de moed niet te reageren... het komt zo dichtbij, jou willem heb ik dit al eens uitgelegd.
Morgen de dag dat Dimitri 10 jaar zou zijn geworen... heftig maar reden te meer om jullie een hart onder de riem te steken... jullie onwijs veel warmte en liefde te sturen om al het geen jullie te wachten staat te kunnen dragen.
In gedachten altijd bij jullie.
Liefs
Daisy
Dag lieverds, over een nederlaag mag je inderdaad niet spreken want dat is het absoluut niet, dat Yvon nu weer veilig en wanneer zij dit wil kan rusten dat is wat telt. De mensen om jullie heen die alles van dichtbij hebben meegemaakt en nog steeds mee maken kunnen niet anders dan te erkennen en onderschrijven wat jij in je stukje hierboven schrijft. Het enige wat we kunnen doen is afwachten en 2009 in gaan. Net als Daisy zijn ook wij in gedachten bij jullie.
Dikke kus van Es en Mart