Archieven van maart 2010

Het gaat gelukkig een beetje aan me voorbij, die paasgekte.
Immers vroeger - sprak opa - was Pasen gewoon Pasen. Goed voor een paar vrije dagen.
Nu moet je een Paasontbijt eten (krentenbrood met saffraan), van te voren eieren schilderen en die dan in de tuin verbergen, met als nadeel dat als ze niet worden gevonden het behoorlijk kan gaan stinken.
Het huis moet worden versierd met Paastakken, die op hun beurt weer moeten worden versierd met gekleurde eitjes.
Nog even en de commercie heeft ons zo gek gekregen dat we onder die Paastakken ook cadeautjes moeten stapelen.

Het gaat gelukkig aan mij voorbij.

's Avonds een wrak.
Ik dacht vanmorgen dat het wel weer ging, nog een dagje uitzieken en morgen weer aan de bak.
Ik dacht, ik test het gewoon, ga naar mijn fotocursus.
Maar ik was blij weer thuis te zijn, ik voel me knap beroerd.
Ga mijn bed weer in en ziek maar eens goed uit.

Meestal ben je het zelf die loopt. Soms echter loopt je neus. Daar heb ik ook wel last van, maar nu loopt ook mijn buik.
En dat is onhandig.
Kortom, ik ben in de lappenmand en ben vandaag maar in mijn bed gebleven (op het zitten op het toilet na dan).
Ik zal jullie de verdere details besparen en hoop rap weer op de been te zijn - om zelf te lopen dus.

De klok is weer een uur vooruit, er is mij dus een uur ontstolen die ik pas over een half jaar (zonder rente) terug krijg.
Gezien de weersvooruitzichten moest ik het er vandaag wel van nemen. Dus de BMW uit de garage getrokken, pet op, kap open en camera naast me.
Ik ben lekker uitgewaaid en ondanks het matige weer was de lente goed zichtbaar:

Ik heb het vandaag maar een beetje kalmpjes aangedaan. Gewone dingen, boodschappen, rondje langs Ineke, maar die was druk (en da's mooi in deze tijden). Verder even bij Kees om een bakkie geweest, waar Tooske gelukkig kon constateren dat ik sokken aan had; gisteren toen ik even met Marian stond te praten liep ik namelijk op blote voeten.
Verder heb ik geen spannende dingen gedaan en kruip ik maar weer vroeg onder het dekbed. Morgen begint immers een uur eerder.

Op de achtergrond zingt Ladysmith Black Mambazo Wawusho Kubani (Who were you talking to).

Ik kan wel een vrolijk onderwerp verzinnen om over te schrijven, maar vandaag, en vooral vanavond voert de leegte die ik voel de boventoon.

Ik heb gisteren en vandaag met Klaaske lang zit praten over de leegte die zij voelt nu haar moeder is overleden. Een vrouw van 84 die nog midden in het leven stond. Als ik haar ontmoette sprak ze altijd enthousiast over het leven, over de schoonheid van Flakkee. Ik bracht dan een afdruk van ��n van mijn wolken-foto's voor haar mee, waar ze altijd weer zo blij mee was. Met een sjekkie in haar mond liet ze die plaat aan iedereen zien. Dat mens had gewoon 150 jaar oud moeten worden en dan was ze nog veel te jong gestorven.

Vanmiddag kwam Niek om een bakje, een jonge moeder die een enorm verlies heeft te verwerken. Zij, en ook Peter, proberen uit alle macht weer het gewone leven op te pakken, maar hoe doe je dat. Dirkje is vijf dagen oud geworden en heeft al een grote plek in hun harten veroverd, waarom kon zij geen 150 jaar oud worden en zou dan nog te vroeg sterven.

Ik mis mijn maatje, mijn lief die mij in dit verdriet zou troosten, met mij mee zou huilen, mij op zou beuren. Waarom is zij geen 150 jaar oud geworden en zou dan nog veel te vroeg zijn gestorven.

Op de achtergrond zingt Randy Newman Living Without You.

Ik maak foto's. Dat zal je denk ik niet verbazen.
Die foto's druk ik af, eerst op A4, later op A3.
Ik heb ook wat foto's ge�xposeerd op kantoor. Die werden dan op A2 afgedrukt.

Nu is er eind mei en begin juni een Kunstkijk georganiseerd, kunstenaars op Flakkee stelen hun ateliers open voor bezoek / bezichtiging. Daarnaast wordt er op een aantal plekken op Flakkee ge�xposeerd. En, ik ben gevraagd een aantal foto's te exposeren. (Dank je Astrid).
Ik zal daar een aantal recente zwart-wit foto's voor klaar maken die ik voor dit geval op A1 formaat ga afdrukken. Knal groot, hard zwart-wit in een mooie boerenschuur. Ik kijk er naar uit.

O, ja, al die A's:

Vorige week werd ik benaderd door een fotografe die met een project bezig was waarin foto's vanaf hoge gebouwen gemaakt moesten worden. Zij had iemand van onze dienst benaderd met de vraag of ze vanaf de Europoint gebouwen foto's kon maken. Die vraag is naar mij doorgespeeld, ik had een paar maanden geleden al met enig plezier dakfoto's gemaakt, en dat was voor herhaling vatbaar.
Ons hoofd Facilitaire Zaken had me al verteld dat toegang tot het dak nu soepeler te regelen was, dus een paar dagen geleden heb ik een dak bezoek aangevraagd, eerst gisteren, maar dat werd naar vandaag verschoven.
Dus vanmorgen ben ik gewapend met een volle fototas richting Rotterdam getogen.
En mijn gaste is vanmorgen waarschijnlijk ook met een volle tas naar haar werkplek gegaan.

Het was mooi weer, fraai om foto's te maken. We hadden de sessie aan het einde van de middag gepland, mooi helder weer. (Hopelijk). Ik had inmiddels ook al een idee van een paar foto's voor mijn serie 'bizarre portretten', waarvoor ik een stoel mee naar het dak zou nemen.
Toen kwam aan het einde van de middag de domper, het viel gewoon niet te regelen om vandaag het dak op te gaan. Balen als een stekker, maar het was niet anders. Hopelijk komt er nog een gelegenheid, want een portretfoto van een paar dat op korte afstand van de rand van een 100 meter hoog gebouw met de rug naar het vergezicht zit, lijkt me een fraai beeld op te gaan leveren.
Ik moet maar geduld hebben.

Het was weer feest vandaag. De Beneluxtunnel was afgesloten. Rotterdam stond vast.
Oorzaak?
Ze weten het niet. Er was een storing. Dus hebben we de tunnel afgesloten, aldus Rijkswaterstaat.
Het klinkt toch allemaal wel gek, een storing? Wat dan, Er stroomde water in de tunnelbuis? 220 Volt op het asfalt.
Wie beslist dan en op welke gronden dat die tunnel dan maar voor uren wordt afgesloten en de stand verandert in een chaos, waar voor niemand (ook hulpdiensten) een doorkomen aan is.
Goed, voor mij betekende dit dat ik net op tijd voor mijn fotocursus arriveerde. We hadden gelukkig in het centrum afgesproken, want de Maas passeren was me in een uur niet gelukt (8km!).
Nadeel was, dat ik onderweg niet langs een broodjeszaak kwam en dus niet had gegeten, maar wel insuline had gespoten. Tijdens de uit te voeren opdracht werd ik een beetje raar en heb ik een bloedsuikerwaarde van 2,3(!) gemeten.
Allemaal de schuld van Rijkswaterstaat.
Gelukkig had ik druivensuiker bij me, want om nou in de bouwput van het Centraal Station in een hypo te gaan lijkt me niet zo'n fijne gedachte.

Letterlijk dus.
Weer hoorde ik op het nieuws van een amateur voetbal wedstrijd die was uitgelopen op een massale vechtpartij, met uiteindelijk twee voetballers in het gevang en ��n in het ziekenhuis.
Sport verbroederd.
Dus niet. De verklaring: het lag aan de scheidsrechter. Het was een belangrijke wedstrijd en dan moet de scheidsrechter de boel in bedwang houden.
Het is toch te gek voor woorden. Je ramt iemand in elkaar tijdens een voetbalwedstrijd en dan is het de schuld van de scheidsrechter. Je komt al bier zuipend naar een wedstrijd kijken, ramt onderweg een paar mensen in elkaar, maar je bent daar niet voor verantwoordelijk; de scheidsrechter had de wedstrijd niet onder controle.
De clunleiding heeft het enige juiste gedaan en haar team uit de competietie terug getrokken. Nu nog een aanklacht, zodat de idioten in het team zich voor de rechter kunnen verantwoorden.

Het is vandaag het begin van de Lente. Nou laat maar komen.
Het is vandaag ook de dag dat we 32 jaar getrouwd zouden zijn. Een feit dat we altijd samen in een mooi restaurant vierden. Dat etentje mis ik niet zo, dat etentje met Yvonne mis ik heel erg.
Ik heb vanmiddag wat mooie rozen op Yvonne's graf gezet.

De rest van de middag heb ik bij Jack en Siuzanne doorgebraht. Het doet me goed Suzanne te zien, ze ziet er prachtig uit en hersteld goed van de kuren. We hebben ons vast lekker zitten verkeneuteren op New York, iets waar we alledrie naar uitkijken.
Ondertussen kon ik weer een foto maken voor mijn portrettenreeks.

Wat heb ik toch degelijke vrieden zeg.....

Vanmorgen was ik al vroeg bij Astrid. Zij heeft vandaag een film gemaakt, waar ze al geruime tijd op liep te knagen. Die film is opgenomen in haar achtertuin, de akker van de boer van wie ze haar huis huurt.
We hadden afgesproken dat ik foto's kon maken bij de opname, dus vandaar.
Het kwam allemaal extra goed uit, omdat ik in het kader van mijn fotocursus een opdracht om een reportage serie te maken.
Het begon allemaal een beetje regenachtig, maar in de loop van de ochtend knapte het weer toch op.
Alles is volgens planning verlopen. Het was best indrukwekkend, Astrid midden in een akker, met vier man om haar heen, die een cirkel uitgroeven. Dit is maar een zeer beknopte weergave van het gebeurde, maar daarvoor moet je toch echt de film zien.
Ik heb een ochtend op min knie�n en mijn buik al foto's makend doorgebracht. Als toetje heb ik weer een paar foto's aan mijn groepsfoto's kunnen toevoegen (zie groepsfoto's).
Nu verder de reportage foto's selecteren en de foto's verder bewerken.
Al met al een leuke, maar vermoeiende dag.

Ik kan me er vandaag even niet toe zetten een lang verhaal te schrijven. Er is te veel gebeurd de laatste weken. Ik ben blij dat ik het weekend onder de pannen ben, want 21 maart - onze trouwdag - wil ik niet alleen zijn.
Nu hik daar nog erg tegenaan.

Op de achtergrond zingt Fernando Lameirinhas Vondelpark

Ik ga maar naar bed.

Enige tijd geleden had ik nog wel eens wat te klagen over Microsoft Windows. Dat ik het daar niet meer over hebt zou je tot de gedachte kunnen brengen dat het met Windows wel snor zit, maar....
Niek en Peter draaien op het Apple platform.
Ad heeft zijn windowsbak ingeruild voor een Apple.
Nel belt Ad als ze een probleem heeft.
Kortom, ik heb er niet zoveel meer mee.
Maar..
Astrid stuurde me van de week een bericht HELP, mijn beeldscherm doet het niet meer. Dus ik heb ff met haar gebeld en er bleek in Vista - hoe kan het - een probleem te zijn geslopen, waardoor haar beeldscherm niet meer wordt aangestuurd. Nou heb ik me nooit verdiept in Vista en zal dat ook nooit doen, dus ik kon haar niet helpen.
Omdat ze nogal verlegen zat om een internetverbinding heb ik haar mijn oude Windowsbak aangeboden. Die is ze van de wek komen ophalen. Ik heb dat ding onder het stof vandaan gehaald en opgestart. Het machine start op in Linux, maar er staat ook nog Windows op, dus....
's Avonds belde Astrid dat Windows keurig opstartte, haar netwerk kabel is aangesloten, maar geen internet. Moet ik van de week toch nog een keer met een Windowsbak aan de slag, dacht ik.
Gisteren kwam er een verlossende SMS: Onder Linux heb ik probleemloos een internetverbinding, Windows doet het nog steeds niet.
Ofwel, het bewijs is weer geleverd: Windows Sucks.

Ik had vandaag een vrije dag. Ik heb een druk en ook beladen weekend voor de deur en ook de afgelopen weken zijn me niet in de koude kleren gaan zitten.
Ik ben vanmorgen begonnen om eens flink aan de drank te gaan. In de keuken stond een wijnrek, met zeker een dertig flessen wijn die daar al jaren stonden. De hoge temperatuur in huis hebben die wijnen geen goed gedaan, dus heb ik besloten maar te ruimen. Het gaat mij te ver om maar steeds te gokken op kwaliteit. Je zult net zien dat er dan geen goede wijn te vinden is.
Dus: spoelt u maar.
Vervolgens ben ik met twee tassen lege flessen aan de wandel gegaan richting glasbak. Daarna heb ik bij Niek en Peter lekker in de tuin een bakkie gedaan.
Na de lunch ben ik verder gegaan de keuken weer een beetje op orde te krijgen, de vuilcontainer is goed gevuld.

Aan het einde van de middag belde Klaaske om me te vertellen dat haar moeder is overleden. Het zat er al aan te komen, vorige week was ze al in het ziekenhuis opgenomen. Maar toch, je moeder verliezen is een forse klap.
Sterkte meid, sterkte Herman.

Op de achter grond zingt Th� Lau Onder aan de dijk

Typisch Nederland.
Alles is geregeld.
Als je een dakpan op een schuurtje moet leggen, heb je een vergunning nodig. De aanleg van nieuwe wegen wordt maanden uitgesteld omdat er een met uitsterven bedreigde geel groen mestkever is ontdekt.
Vraag iemand wat hij van de regels vindt en je krijgt steevast het antwoord dat er veel te veel zijn.
Vraag iemand wat hij van de procedures denkt en je krijgt steevast het antwoord: te ingewikkeld en veel te lang.

In Barendrecht moet CO2 onder de grond worden opgeslagen. Barendrecht is in opstand, de Barendrechters willen dit niet. De kamer stemt voor de voorstellen. Barendrechters in opstand: we houden dit verzet zo lang mogelijk vol.
Nu dreigt de het voorstel een bijzondere status te krijgen, waarbij een gang naar de rechter door de gemeente niet meer mogelijk is. De Barendrechters zijn nu pissig, hun protestmogelijkheden worden hen ontnomen.

Misschien toch maar goed, die regeltjes en procedures (die de Barendrechters zo voor hun proterst willen gebruiken)?

Dat is de benaming die Ineke (en een paar anderen) voor mij zou hebben als ze me vanmorgen naar het werk zou hebben zien rijden.
Ik was knap duf opgestaan, een ietwat hoofdpijn, dus had de behoefte een beetje uit te waaien. Maar ik moest werken.
Dus heb ik vanmorgen de BMW uit de garage gereden, het dak naar beneden gedaan en lekker open naar Rotterdam gereden. Het was best lekker, ik had zelfs geen muts nodig.
Ik trek dan wel inwendig een lange neus naar al die kacheltjes-aan-cabrio's en hardtop-erop-roadsters. Inwendig zouden die mensen ook wel het lef willen hebben open te rijden, maar ja het hoort niet h�, met een paar graden boven nul.
Ik ben lekker uitgewaaid en baalde dat het vanavond op weg naar huis regende, de kap moest dicht.
Thuis gekomen heb ik er aan gedacht om eerst het alarm uit te zetten en toen pas de garagedeur open te maken. Maar toen ik de BMW in de garage had staan, hoorde ik toch wat herrie van binnen komen. Het alarm ging af. Snel echt uitgezet en de telefoon opgenomen, want de alarmcentrale hing aan de bel. Ik heb maar bekend dat ik had geprobeerd het alarm uit te zetten met de afstandsbediening van de BMW......

Ik heb me vandaag maar erg rustig gehouden en me alleen bezig gehouden met mijn foto opdracht van de fotocursus. Die opdracht was ruim, maak een serie portretten en kijk daarbij naar een eigen stijl.
Wel de afgelopen weken is er weinig van fotograferen gekomen, maar ik heb wel een idee, dat ontstaan is bij het maken van de foto's van Astrid en haar vriendin Suze. Ik ga een serie dubbelportretten maken, waarbij de afwezige sfeer van de geportretteerden een rol speel. Ik denk dat daarmee het portret spannender wordt,
Gisteren heb ik Es en Mart gekiekt en daar is onder andere deze foto het resultaat van:

In het echt zijn het overigens hele vrolijke mensen hoor.

Vergeetachtigheid heeft ook zijn gunstige bijwerkingen. Gisteren had ik al alle boodschappen gedaan voor het weekend.
Dacht ik.
Ik was dus een paar dingen vergeten, zoals dat ik morgen ook nog iets wil eten. Dus moest ik vandaag nog even naar Appie. En - de gunstige bijwerking - dat bood me dus de gelegenheid om de gisteren gekochte wandelschoenen de eerste loopmeters te geven.
Geen blaren.

Vervolgens ben ik aan het einde van de middag naar Ester en Mart gegaan. Die hadden me ter gelegenheid van Es d'r verjaardag uitgenodigd voor een etentje. Dat kwam wel goed uit aan het einde van deze bewogen week.
We hebben heerlijk gegeten, ik heb als een oude vent fors tomatensaus op mijn witte overhemd zitten morsen, maar het was weer echt de moeite waard.
Vervolgens heb ik Esther en Martin weer thuis afgezet en ben redelijk uitgepierd maar gelijk naar huis gereden en mijn bed in gedoken.
De eerlijkheid gebied me te zeggen dat ook toen de vergeetachtigheid toe sloeg en ik nu op zondagmorgen om half acht zit te schrijven alsof het zaterdag is.....

Vandaag was mijn vrije dag. Gelukkig, want ik kon dus rustig aan doen wat ik wilde.
Dus al vroeg een wasje gedaan, mijn weekendboodschappen en ook al ter voorbereiding van mijn vakanties wat spullen voor buiten gekocht, wandelschoenen, regenpak, waterkannetje, slaapzak, zitkussentje, zaklampje, verbanddoos. Je kent het wel.
Nu moet ik dus schoenen gaan inlopen.
Vanmiddag ben ik bij Niek en Peter langs geweest. Dat was goed.

Vanavond heb ik lekker met Astrid over haar nieuwe kunstproject zitten praten. Ik mag bij de opnames aanwezig zijn om foto's te maken. Daar kijk ik dus erg naar uit.

De afgelopen dagen hebben me leeg gezogen. Het grote leed dat Niek en Peter te verwerken hebben, heeft natuurlijk zijn weerslag op de omgeving. Het overlijden van Dirkje is ingeslagen als een bom, die met zijn krater vele mensen diep heeft geraakt. Ik probeer nog steeds te bevatten wat er is gebeurd, maar kom daar niet uit.
Al eerder heb ik wel eens geschreven over een uitspraak die ik van iemand hoorde: God bestaat niet en anders heb ik wel wat vragen voor hem.

Ik mis mijn maatje om bij te kunnen uithuilen. Ik maak alles met Yvonne weer mee.
En toch is Yvonne, al is ze fysiek niet meer aanwezig, een onuitputtelijke bron waar ik ook nu weer energie uit put om er te zijn voor Niek en Peter.
En ik weet zeker dat ook Niek en Peter dat gevoel zullen hebben.

Ik herinner me nog uit de tijd dat ik regelmatig naar voetbal keek de Nederlandse penalty's. We konden voetballen als de beste, maar als er penalty's genomen moesten worden wist je van te voeren dat het klaar was. Niemand kon ze zo makkelijk over of naast schieten als de Nederlandse toppers.
Hoe kun je die Seedorf nou toch een penalty laten nemen, hij bakt er niets van, was het commentaar.

Vanavond zat het Nederlandse viermansbobsleeteam (35 punten) aan tafel bij DWDD. Heel Nederland viel over de stuurman heen, toen die tijdens de Olympische Spelen afhaakte omdat hij niet het vertrouwen had een goede prestatie neer te zetten en daarbij zijn team in gevaar kon brengen. Hij was maar een watje, vond men.
En, zoals wij in Nederland met onze topsporters omgaan, werd hij dus uitgekotst.

Ik vind dat er een grote sportman aan tafel zat. Iemand die wist wanneer hij geen penalty moest nemen, om maar eens in voetbaltermen te blijven. Het vraagt grote moed om onder druk zo'n besluit te nemen.
Hulde.

Vandaag hebben we afscheid genomen van Dirkje, een meisje dat een onuitwisbare indruk heeft achtergelaten.

First Time Ever I Saw Your Face (Roberta Flack / Maccoll, Ewan)